Solvia Coaching is ontstaan vanuit mijn eigen reis

Laatst kreeg ik de vraag van een coachee, wie ik eigenlijk ben. Dat dit niet goed doorschemert op de website. Mooie misser, dus bij deze een verandering. Om niet met de standaard “ik ben een mensenmens”(wat zegt dit uberhaupt) te komen, hier een gedeelte van mijn reis.

Ik ben Richard van Veldhuizen en momenteel 35 jaartjes jong. Mijzelf kan ik omschrijven als een begroepsgekkie als het om gezondheid gaat. Van het doorspitten van medische wetenschap in zoektocht naar de nieuwste gezondheid tips, tot het lezen van het zoveelste “zelfhulp” boek. Geen vakantie zonder een sportschool in de buurt te hebben. De enige uitzondering is als er water is om te surfen. Dit gaat over het algemeen gepaard met lekker (veel), maar ook gezond eten. Reizen is daarbij een passie, of uit de hand gelopen hobby.

Dit is niet altijd zo geweest. Vroegah, als mollig ventje heb ik veel sporten uitgeprobeerd, maar niets wat mij echt lag. 2 linker benen bij voetbal, slakkengang voor atletiek en een Sven Kramer zat ook niet echt in mijn DNA. Ik begreep trainen ook nooit. Waar is dit in hemelsnaam goed voor?

Gelukkig vond ik karate, een sport voor zelfverdediging, waar een tikkeltje pijn uitdelen centraal stond. Dit was en is voor mij toch wel een rode draad gebleven in mijn leven. Zo doe ik, als echte fysio, mensen nog wel eens pijn. Als coach soms op het mentale vlak ook. Hier had ik WEL affiniteit voor. Dit was goed ook. Want als oudste broer van gescheiden ouders zat in mij een hoop frustratie. Een missende vaderlijke rol werd snel opgevuld door een tiental figuren die mij de (pijnlijke)kneepjes van het vak leerden.
Zelfvertrouwen is daarin een centraal punt geweest. Zoals mijn trainer zei “je moet jezelf te alle tijden kunnen presenteren”. Een filosofie die nog steeds dichtbij staat. Dit maakte niet dat ik overal bruiste van het zelfvertrouwen. Tijdens de eerste poging tot studie fysiotherapie was ik bang om stage te lopen en fouten te maken. Met angst als drijfveer was stoppen met de studie het gevolg.

Na verschillende baantjes, backpacken en reizen ben ik terecht gekomen op wat toen een tweede affiniteit bleek te zijn. Communicatie. Zo ben ik een van die vele (soms vervelende) deur-aan-deur verkopers geweest. Ook heb ik herhaaldelijk mensen gevraagd om apparatuur uit en weer aan te zetten tijdens mijn callcenter dagen. Uiteindelijk uitgegroeid van salescoach (mijn eerste ervaring als coach) naar de escalatie afdeling van de KPN waar ik dagelijks weerstands gesprekken moest voeren.

Toch is er een omslag geweest. Ik was niet blij waar ik zat, stond niet in mijn kracht en de grote negativiteit die het werk met zich mee bracht paste niet. Na een reis naar Hawaii met mijn beste vriend, waarvoor we beide getraind hebben in de sportschool om te leren surfen, stelde hij de kritische vraag: “waarom ga je hier niet iets mee doen”? Zodoende ben ik op 27 jarige leeftijd weer terug de schoolbanken in gegaan. Terug naar fysiotherapie.

Fastforward 4 jaar wat voelde als 2 keer knipperen en ik slaagde voor mijn bachelor fysiotherapie. Niet geheel zonder slag of stoot. Het overlijden van mijn vader maakte dat mijn stages niet vlekkeloos verliepen. De oude 19 jarige zelf kwam weer naar boven. Bang om te beginnen als fysiotherapeut, bang om fouten te maken. Achteraf ongegrond. Een jaar later ben ik pas begonnen als fysiotherapeut. Dit ging eigenlijk net als de opleiding met het grootste gemak. Nu kon ik mijzelf echt laten zien (kuch).

Tijdens het werk als fysiotherapeut kreeg ik vaker te horen dat ik toch “anders was dan andere fysiotherapeuten”. Mijn kijk op gezondheid en klachten gaat verder dan het lichaam. De combinatie van lichaam en geest is iets wat veel aan bod komt. Daaruit vloeide voort dat ik een groot gedeelte van mijn mensen bij mocht staan aan processen die zowel lichaam als geest betrof. Dit varieerde van ”onverklaarbare” aandoeningen zoals FNS, fibromyalgie en chronisch vermoeidheidsyndroom tot relatieproblematiek, re-integratie, burn-out en meer. Hier heb ik een hoop van voorbij zien komen in 3 jaar tijd.

Toen moest ik er zelf aan geloven. Want hee, hulpverleners kunnen goed voor alles en iedereen zorgen behalve…. je raad het al.. henzelf. Blijk ik toch mens te zijn. Door aardig over mijn eigen grenzen heen te lopen (ook laten lopen). Mijzelf niet durven uiten in relaties. Niet in contact stond met mijn emoties. Dat overgoten met potje vluchtgedrag in werk en gamen om zo pijn te verzachten. “Dat wat daar zit” haalde mij met sneltreinvaart in. Na in volle vaart die TGV gekopt te hebben was het tijd voor mij om aan de andere kant van het bureau te zitten. Nog meer om iets te doen wat ik voorheen niet deed.

Hulp vragen.
1 duidelijke verandering in mijn leven. Het vragen om hulp is voor mij een sleutel geweest tot het doorbreken van oude patronen. Het kwetsbaar durven opstellen ook. Iets wat ik stiekem wel wist dat er zat, maar in mijn eentje nooit op heb kunnen lossen. Met weergaloze begeleiding is mij toen al gezegd dat ik “vanaf dit punt mensen anders kan gaan bijstaan”. Dit krijg ik dagelijks bevestigd. Alleen paste dit niet binnen de 30 minuten van fysiotherapie.

Na hoop brainstormen, tekentafelwerk en wederom een grote vlaag aan hulp vragen bestaat Solvia Coaching nu. Een bewijs aan mij dat “connectie meer helend is dan alle foefjes en protocollen die ik heb”. Een bank is immers makkelijker te verplaatsen met 2 dan met 1 persoon. Wat heb ik nog meer gevonden?
Rust. In mijn hoofd met name. Iets wat ik iedereen gun, maar ook kan geven.